Through the eyes of Ako: The Introduction

Als een klein kind van zeven jaar heb je nog niet echt grip op de wereld en je omgeving. Alles wat je meemaakt is ervaren als een avontuur. Een voorbeeld is een wereldreis maken. Het verlaten van land van herkomst naar eindbestemming onbekend. Dit is het verhaal van elk gemiddeld vluchtende kind. Zoals we weten heeft elke situatie een voor en nadeel. De voordelen van een wereldreis is dat je op hele mooie plekken komt en nieuwe ervaringen meemaakt dan in het land van herkomst. En nadeel is dat je geen grip hebt op de situatie en geen vaste verblijfplaats hebt. 

Mijn naam is Ako, ik ben 32 jaar oud en circa 20 jaar geleden ben ik samen met mijn moeder en broer naar Nederland gevlucht vanuit Irak wegens de oorlog. Als kind zijnde weet je natuurlijk niet wat je overkomt omdat je zo goed mogelijk beschermd wordt door je ouders. Momenteel kan ik met alle liefde en waardering spreken over hoe we met open armen zijn ontvangen. 

Ik zal in het kort uitleggen hoe onze reis is verlopen. Van Irak naar Turkije met een bus en een stuk te voet, dan van Turkije naar Griekenland (Athene) met een klein bootje samen met een aantal andere gezinnen. Als klein kind had ik niet eerder een lange bootreis meegemaakt, dus dat was een misselijk makende ervaring. Na een kort verblijf in Griekenland hebben we onze reis verder gezet naar Nederland met de trein.

Eenmaal aangekomen in Nederland begon een asielaanvraag bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) in Ter Apel, maar van wat ik mij kan herinneren was dat voorheen in Haarlem. Tegenwoordig zijn de stappen versoepeld en gaat het gelukkig wat vlotter. In de hedendaagse procedure Meldt je je aan als vluchteling (1), vervolgens Heb je je 1e gesprek met de IND, daarna moet je wachten op een tweede gesprek met de IND (2), dan volgt dat 2e gesprek met de IND (3) en als laatste bepaalt de IND of je mag blijven in NL of toch terug moet (4).

Om terug te komen op ons beloop van de asielaanvraag, wij zijn in het jaar 2000 in Nederland aangemeld als asielzoeker en waren herenigd met onze vader. vervolgens hebben wij zeven jaar gewacht op het besluit van de IND en na de geboorte van mijn broertje en toen onze wortels zo diep waren geplant was er geen weg meer terug voor ons. Tot op de dag van vandaag is Irak (midden-oosten) nog steeds onveilig. 

Dus door de tijd en ontwikkelingen heen viel langzaam het kwartje dat we niet meer terug konden naar het land van herkomst, omdat de moedertaal spreken en schrijven voor mij niet meer mogelijk was. Een hele logische reden daarvoor is dat ik de basisschool in Irak niet heb kunnen afmaken, maar de taal spreken hebben mijn ouders wel altijd onderhouden met ons.  

De afgelopen 10 jaar is de migratiestroom alleen maar meer geworden naar mijn mening, omdat de spanning ook  is toegenomen in de wereld. Waardoor een individu natuurlijk naar veiligheid gaat zoeken en vluchten is een van de opties. Met de ervaringen die  ik uit het leven heb gehaald, herken ik de verschillende culturen die er rondlopen in onze stad makkelijker. Zoals in het hotel Gooiland waar een grote groep asielzoekers is opgevangen en verspreid rondom in het Gooi.  

Eenmaal ontwikkeld en tot bloei gekomen in Nederland wil je eigenlijk ook in veiligheid blijven leven en leren. Daarom vind ik het prachtig hoe een klein land op de wereld zoals Nederland een thuishaven is voor diverse en multiculturele samenlevingen. Achttien miljoen mensen 0p dit hele kleine stukje aarde, Die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde.

Samen staan we sterk en komen we door alles heen.

Vrede over en uit, eet elke dag je groente en fruit.
 

Liefde,

Ako