Michelle van Dijk werd geboren in Nijmegen en kwam via Apeldoorn, Soest en Baarn in Hilversum terecht. Daar woont ze inmiddels zo’n 20 jaar. Hilversum trok haar, met name om alles wat er speelde rondom kunst. Ze woont nu in de Swammerdamstraat. Daar zoekt ze van tijd tot tijd naar aanleidingen om een feestje te organiseren of buurtprojecten te starten. Met resultaat. “Als je mensen aanspreekt, dan gebeurt er iets. Dan doet iemand mee en die neemt weer een ander mee. Zo ontstaat er een soort subtiel, informeel web door de straat. En in dat web zijn contacten en ontstaan er steeds weer nieuwe.”

“Ik vind het belangrijk dat er goede contacten in de buurt zijn”

Michelle is van de kunsten. Taal is, om met Paulien Cornelisse te spreken, daarbij echt haar ding. Dat maakte 20 jaar geleden ook zo nieuwsgierig naar Hilversum. “Veel jongeren hadden zich hier toen verzameld rondom een kunstenaar die allerlei projecten draaide vanuit Tagrijn, onder de naam ‘Tent der Ontmoeting’. Daar kwam ik uiteindelijk bij de poëzie terecht, halverwege de jaren ’80.”

Samen
De jaren die volgden waren pittig. Mede door de liefde van een aantal naasten kon Michelle groeien naar wie en waar ze nu is. Een open mens, in de Swammerdamstraat. Volgens Michelle hing de straat lange tijd als los zand aan elkaar. “Dat laat onverlet dat er best groepjes mensen zijn die elkaar kennen. Bij feestjes zijn er bijvoorbeeld 20 mensen, niet steeds dezelfde, maar toch.” Er is iets veranderd in de straat. Michelle gebruikt daarvoor graag de metafoor van het web. “Er zijn een aantal spinnen in de straat en die spannen een web. Iedere bewoner raakt die webben wel eens aan. Dat zijn de momenten dat je informatie krijgt over de buurt, te weten komt wat er speelt en mensen leert kennen, al is het maar vluchtig. Als het aantal mensen dat meewerkt aan het spannen van dat web groeit, dan is de kans groter dat je het raakt. Dat is wat er in de straat is gebeurd. Dan maakt het los zand plaats voor meer samen.”

Steeds kleurrijker
Zelf speelt ze daarbij een belangrijke rol. Ze neemt ons een paar jaar mee terug in de tijd. “Toen vielen er ineens allerlei dingen samen. Daarin was Versa Welzijn heel belangrijk, als aanjager. Tijdens een buurtfeest ontstonden er allerlei ideeën. Kunstenaar Jelle Slof kwam met het idee om foto’s van de buurt uit te werken met kleurtjes. Het resultaat is te zien op de muren tegenover onze flat. Toen dat af was, bleef het kriebelen. Want er was nog veel kaal muuroppervlakte over.” Michelle sprak erover met een bevriende kunstenaar, Eric van der Vegt. “Hij zei meteen: ‘Jaaaa, we gaan vlinders beschilderen en in de hele straat ophangen!’ We organiseerden een feestje om Eric kennis te laten maken met de straat en met elkaar van gedachten te wisselen. Snel was er het idee om met buurtbewoners samen de vlinders te gaan schilderen. Vijf zondagen gingen we met de hele buurt aan de slag. Dat eindigde met een openingsfeestje toen alles aan de muren was gehangen. Mijn gedicht, wat nu toch wel mijn lijfgedicht is geworden, komt er nog bij. Net als een gedicht van Eric. En zo wordt het hier steeds kleurrijker.”

Verbindende rol
Michelle vindt haar buurt ‘een buurtje om trots op te worden’. “Het duurt een tijdje voordat je zover bent, zeker als nieuwe bewoner. Voor mezelf was het hier in het begin te donker. Daar hebben we met z’n allen wat aan gedaan. Ieder zijn deel, met respect voor elkaar. Dat is het verbindende waar ik graag mee bezig ben. Iedereen voelt zich gewaardeerd en onderdeel van het geheel. Want dat zijn we tenslotte ook.” De verbindende rol speelt Michelle graag en met verve. “Ik zoek naar manieren om mensen bij elkaar te brengen. Laatst bedacht ik zo een een Volle maan-feestje. Een buurvrouw had er een schitterende foto van en wilde haar naam er ook wel aan verbinden op de flyer. Zelf heb ik een vuurkorf en een grote vuurton. Om me heen heb ik hele lieve mensen die ook van alles willen doen. We hebben de flyer verspreid en op de avond zelf in een uurtje allerlei meubilair en de vuurkorf en -ton naar de straat gebracht. Zelfs een Arabische buurtgenoot, die nooit met iets meedoet, kwam langs. Een ander kon weer vertalen wat hij allemaal zei, dat werkte heel mooi. Er was een muzikaal duo, het was hartstikke gezellig.”

Net van licht
Michelle zoekt naar woorden om te beschrijven wat haar drijft. “Naast gezelligheid, waar ik van houd, vind ik het belangrijk dat er goede contacten zijn in de buurt. Beter een goeie buur, dan een verre vriend. En dan probeer ik er muziek bij te halen, ik heb ook wel eens zelf een bandje ingehuurd. Ik vind dat gewoon leuk om mee te maken, dan is het ook een beetje een cadeautje aan mezelf. Ik wist al heel vroeg dat ik met mensen wilde werken, maar nooit welke vorm dat moest krijgen. Hier in de buurt wordt dat nu duidelijk.” Ik vraag Michelle naar de betekenis van wat ze samen doen voor de buurt. “Ik moet denken aan de groep ‘Grootmoeders van Nederland’. Die spreekt van een net van licht. Dat houdt de wereld stabiel in tijden van grote verandering. Ik zie dat metaforisch voor wat er hier in de wijk is veranderd. Ons net van licht, ons onderlinge web van verbindingen, is sterker en meer zichtbaar geworden door wat we met z’n allen doen.”